Blog

Ik kan niet meer zwijgen ik moet spreken.
Het kan zijn dat u mijn argumenten (of die goed of slecht zijn) niet wilt horen.
Want voor u ben ik een vijand.
Toch ga ik mijn zaak bepleiten.
De eerste oorzaak van de hele ramp zit daar.
U schreef met een onverbiddelijke blik.
U zag met eigen ogen hoe ik werd vernietigd en u greep niet in.
Hoe wilt u dat verklaren?
Wou u een vrouw zien die het lijden zelf is?
Moest ik hier verschijnen als sloor?
In lompen, bevend van de schrik, kop gans kaalgeschoren?
Wat u wenst gaat niet door.
Ik vertel u geen verhaal over de bijl die door mijn keel zal gaan en die van iemand anders.
Geen verhaal over de kindermoord.
Die ik veroorzaak want ik ben de vrouw.
Het was het ergste wat u kon verzinnen.
Ik ga eraan dood.
Wat u wenst gaat niet door.
Ik zal bedaard blijven in de liefde – dat is best.
Ik wil geen twist geen wrok geen onverzoenlijke haat.
Daarom, Ik vraag het u:
hou vreemde mannen weg die mij opjagen –
geef mij rust – bescherm mijn bed.
Ik smeek u:
Alles wat u van een vrouw verwacht heb ik gedaan
Maar laat mij mijn kinderen niet doden.
Waar haalt uw hart en uw pen het lef vandaan om kinderen brutaal te doden.
Blijft u koud als u dat leest – of schrijft?
Wil u hun bloed zien – ook als ze roepen: moeder?
Tellen mijn argumenten niet?
U beweert dat een vrouw veilig thuis zit terwijl de man
naar het front gaat. U bent gek. Ik sta liever
drie keer aan het front dan één kind te baren.
Maar wie iets nieuws zegt – iets wat geen mens begrijpt – gelooft men niet.
Men vindt hem gek. Als men hem niet gek vindt
is hij gevaarlijk voor wie aan de macht is.
Hoe durft u?
Waar haalt u het recht vandaan – u die zelf schuldig bent – om mij te doden.
Wie leugens knap verkoopt verdient de ergste straf.
U bent weldra een dode zonder naam.
Wie begraaft nu wie?
Mijn lieve man.
Uw ziel is op de dool
Uw lichaam leeggebloed.
U hebt geen graf en u krijgt geen laatste eer.
Er blijft geen letter overeind.