Blog

Hallo. Mijn naam is Axelle en ik studeer theaterregie aan het RITCS.
Aan het begin van dit schooljaar werd mij gevraagd door ons opleidingshoofd om de eerstejaars van het RITCS, toe te spreken.
Ik schreef toen een tekst vol hoop.
Ik had dat graag hier ook gedaan, hoop uitgesproken.
Of in ieder geval iets met een beetje verbeeldingskracht.
Maar ik voel me de laatste tijd niet hoopvol of creatief.
Ik ben woedend.
Ik zou graag een onderbouwd rationeel discours doen.
Theoretisch onderbouwen waarom cultuur zo essentieel is.
Maar met elke maand verdwijnt er een stukje rationaliteit uit mij.
Dus hier mijn emotionaliteit.
Ik mis het licht dat uitgaat in de theaterzaal.
Het gefluister dat langzaam verandert in stilte.
Ik mis de verhalen die verteld worden op scène.
Ik mis het zweet van de acteurs.
Ik mis het spelen.
Echt spelen. Zoals kinderen.
Onbevangen, vrij en zonder angst.
Ik mis vrijheid. 
Ik mis de telefoon die ongepland afgaat en iemand die hem vol gene uitzet.
Ik mis het napraten op café met tafels vol bier en sigaretten.
Ik mis mensen kunnen vastpakken. Echt kunnen vastpakken.
Zonder limiet.
Ik begrijp niks meer.
Van waarom ik wel mag gaan winkelen en op een propvolle metro zitten maar niet in een theaterzaal.
Sinds ik 10 ben en mijn moeder me Harry Potter voorlas ben ik verliefd geworden op verhalen horen en vertellen.
Dat is ondertussen al 16 jaar essentieel.
Dat heb ik nodig.
Iets delen.
Een verhaal.
Een omhelzing.
Een maaltijd.
Een lied.
Een film.
Samen met iemand anders.
Ik zou willen openbarsten van woede.
Elke dag dat er geen echt perspectief in zicht is en geen eindstreep.
Maar ik ben ook dankbaar.
Voor dit.
Voor deze bezetting van de Munt.
Omdat jullie hier zijn.
Jullie luisteren en jullie vertellen verhalen.
Jullie delen iets met de wereld.
En ik durf voorzichtig terug te hopen.