Axelle Verkempinck voor Etcetera Live (in reactie op Kleine éloge van het repertoire van Rudi Laermans, maart 2019)
Hoewel ik hier vandaag ben om samen met Amélia het RITCS te vertegenwoordigen, is dit niet de school waar mijn traject gestart is. Op mijn 18de begon ik zoals menig ander aan het traject van toelatingsproeven en het was de spelopleiding van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen die me aannam. Voor mij was het een plek die repertoire ademt en ik heb er een liefde voor tekst ontwikkelt die ik volgens mij nooit meer zal kwijtraken.
Zoals velen onder jullie misschien weten is de eerste tekst die je daar moet spelen ‘Lucifer’. Het was een van de moeilijkste maar tegelijk ook een van de rijkste teksten die ik ooit onder mijn neus heb gehad. De 3 jaar die ik op het Conservatorium heb doorgebracht hebben me letterlijk bloed, zweet en veel tranen gekost. Maar die jaren hebben me er ook van overtuigd dat repertoire bestuderen en incarneren een prachtig en effectief middel is om het metier van spelen onder de knie te krijgen. Eens je de berg beklommen hebt dat een stuk zoals ‘Lucifer’ is, lijkt elke andere tekst plots als een veel minder groot obstakel. Ik heb geleerd hoe ik me moet redden op een scène en mijn verbeelding bloeide open. Maar ik heb in die jaren ook gemerkt dat ik een honger had naar iets anders. Ik kon mezelf nooit volledig kwijt in een rol die me gegeven werd in een repertoire stuk. Hoe mooi ik dat stuk ook vond. Ik wilde niet langer verhalen van een schrijver via mij doorgeven aan een publiek. Ik wilde mijn eigen verhalen doorgeven aan een publiek. Niet meer moeten zoeken naar een aanknopingspunt in een stuk waar ik me een beetje kon mee verbinden. Integendeel, me volledig met iets verbinden werd de hele hoofdvoorwaarde om überhaupt iets op een podium te komen doen. Na een traject waar ik jullie de details van zal besparen ben ik uiteindelijk bij de regie opleiding van het RITCS terecht gekomen, waar ik ondertussen in mijn 2de jaar zit.
Toen ik op het RITCS aankwam werd tekst iets anders voor me. Het werd een middel om mijn innerlijke wereld uit te drukken. Ik had niet langer het gevoel dat ik moest voldoen aan de wensen van dode schrijvers. Alsof er ergens in hun zinnen een geheim zat verborgen en als ik maar hard genoeg zocht, ik zou ontdekken hoe dat in hemelsnaam moet, spelen. Het ging voor het eerst in 4 jaar werkelijk, 100% om wie ik ben, om mijn eigen innerlijke wereld, om welke golven me bewegen.
Als ik om die innerlijke wereld uit te drukken een oude tekst wil gebruiken, prima. Als ik daarvoor mijn eigen teksten wil gebruiken, prima. Als ik daarvoor interviews, gedichten, een biografie, schilderijen, improvisatie of totaal geen tekst wil gebruiken, allemaal prima. Het is een manier van onderzoek naar mezelf en naar de wereld die me de meeste voldoening geeft op scene en me het meeste leert tijdens het proces.
Als er iets is waar ik wil voor pleiten is het om de verhalen te vertellen van vandaag. De verhalen van mensen, met mensen en over mensen die een noodzaak in zich dragen. We hebben andere, nieuwe verhalen te vertellen dan 100 jaar geleden, dan 10 jaar geleden, zelfs dan 5 jaar geleden. Op welke manier we die verhalen vertellen ligt bij ons. De ene kan het misschien met een repertoire tekst te bewerken, de andere moet zelf een volledig nieuwe tekst schrijven. En dat is ok. Zolang we niet het ene of het ander kiezen omdat we denken dat het zo moet. Zolang we niet denken dat goed spelen primeert boven wat we spelen. Bij elke voorstelling die me al van mijn sokken heeft geblazen, gingen deze steeds hand en hand.
De wereld is aan het veranderen, en daarmee geloof ik dat ook het theaterlandschap mee verandert. Wij bewegen mee en worden bewogen. Daarbij hoort ook aanvaarden dat we het soms allemaal even niet meer weten. Het niet weten zorgt ervoor dat alle mogelijkheden nog voor ons liggen, open, klaar om geëxploreerd te worden. Ik hoop dat het dat is wat we met z’n allen zullen blijven doen: exploratie. De verkenning van onbekend gebied, niet vasthouden aan wat we al weten maar ons laten verrassen door de wereld, elkaar en onszelf. En dat elke dag opnieuw.
Dankuwel.
Statement over repertoire
